Blog | Beleidsregels scheppen kaders voor huisvestingsmogelijkheden arbeidsmigranten

Mede door de vergrijzing van de Nederlandse bevolking halen bedrijven steeds meer personeel uit het buitenland. Het buitenlandse personeel wordt veelal gehuisvest op verouderde vakantieparken, in caravans bij werkgevers en/of in kleine eenheden (wat vaak door de omgeving als ongewenst wordt ervaren). Het zoeken naar geschikte huisvestingsmogelijkheden voor arbeidsmigranten blijkt een groeiende uitdaging. Meer over beleidsregels voor huisvestingsmogelijkheden arbeidsmigranten lees je hier.

Door een toename aan buitenlands personeel zal het huidige tekort aan huisvestingsmogelijkheden voor arbeidsmigranten en seizoenarbeiders in de toekomst alleen maar groter worden. Dit zorgt voor verdringing op de woningmarkt: arbeidsmigranten wonen in reguliere woningen, waardoor inwoners (of andere woningzoekenden) niet aan een woning kunnen komen. Daarom stellen veel gemeenten beleidsregels op of hebben deze opgesteld om kaders te scheppen waarbinnen geschikte huisvestingslocaties voor arbeidsmigranten kunnen worden gerealiseerd. Ook worden vanuit de overheid eisen gesteld om de positie van arbeidsmigranten te verbeteren en ter bevordering van goede werk- en leefomstandigheden voor hen die hier vanuit het buitenland komen werken.

Welke richtlijnen dienen gehanteerd te worden?

Het huisvesten van arbeidsmigranten en seizoenarbeiders zorgt voor veel vragen. Welke richtlijnen dienen gehanteerd te worden voor een goede uitvoering van de huisvesting waarbij werkgever, werknemers en omwonenden hand in hand gaan? De huisvesting dient in ieder geval minimaal te voldoen aan het specifieke beleid van de betreffende gemeente (planologische, alsmede bouwtechnische voorwaarden). Wanneer je voldoet aan de geldende richtlijnen en bovendien gecertificeerd bent (waarbij beheer, toezicht en inspectie niet ontbreken), zorgt dat sowieso al voor meer rust in de omgeving.

Eisen en keurmerken

Voor de huisvesting van arbeidsmigranten bestaan twee keurmerken, die van de Stichting Normering Flexwonen (SNF) en het Agrarisch Keurmerk Flexwonen (AKF). De verschillen in certificering hebben vooral te maken met het veel voorkomen van seizoensarbeid bij de agrarische bedrijven, waarvoor gedurende een deel van het jaar net iets andere woonvoorzieningen worden toegepast. SNF is bedoeld voor alle bedrijfstakken, inclusief de uitzendsector. AKF is met name gericht op bedrijven in de agrarische sector die hun werknemers zelf in dienst hebben. AKF kan als aanvulling op het SNF-keurmerk worden beschouwd.

Enkele eisen die gesteld worden door SNF en AKF:

Beide keurmerken eisen voor de huisvesting een omsloten gebruiksoppervlak van ten minste 10 m2 per persoon, bij een reguliere woning is dit 12 m² per persoon. Bij SNF moet slapen, wonen, koken en sanitair onder één dak zijn, bij AKF hoeft dit niet. SNF stelt dat een slaapruimte minimaal 3,5 m2 per persoon moet bevatten. AKF stelt daarentegen geen eisen aan de grootte van een slaapvertrek, maar eist dat de verblijven dienen te voldoen aan de maatstaven qua hygiëne en comfort. Beide keurmerken stellen dat er minimaal 1 toilet en 1 douche per 8 personen aanwezig dient te zijn. Voor kookplaten geldt dat er minimaal 4 pitten aanwezig moeten zijn, bij meer dan 8 personen 1 pit per 2 personen en bij meer dan 30 personen dienen minimaal 16 pitten aanwezig te zijn. Daarnaast worden er bij beide keurmerken eisen gesteld met betrekking tot (brand)veiligheid. Bij AKF kan naast de reguliere inspecties, een inspectie onverwacht plaatsvinden.

Meer informatie?

Het toevoegen van huisvestingsmogelijkheden voor arbeidsmigranten is dus niet zondermeer mogelijk. Mocht je overwegen om arbeidsmigranten en seizoenarbeiders te huisvesten en wil je meer weten over de mogelijkheden en eisen die gelden binnen jouw gemeente, dan helpen wij je graag met agrarisch advies. Neem contact op met vanBuiten's Miriam Nijssen, door een e-mail te sturen naar miriam@bijvanbuiten.nl.